Eveline (45) kon nog geen ei bakken, nu runt de alleenstaande moeder tien restaurants (2024)

Eveline Wu (45) beent met grote passen door haar restaurant, haar hakken klinken hol in de verder lege ruimte. Het is nog rustig in het Stadspaviljoen in Eindhoven, hier en daar zitten een paar gasten. Eveline is iets te laat, 'sorry sorry sorry', klinkt het, 'druk druk druk'. "Heb je al koffie, anders maak ik voor je."

Ze gaat zitten, koffiemokken op tafel, tas op de grond, jas uit, hand door haar haren. "Zo. Ik ben er klaar voor. Wat wil je weten? Denk je dat ik eigenlijk wel een goed verhaal heb? Ik bedoel… Ik ben maar gewoon iemand die van koken houdt."

En iemand die ooit uit China emigreerde, boven het restaurant van haar ouders woonde en nu zelf tien horecazaken heeft – maar goed, 'zo gaan die dingen soms', aldus Eveline. "Maar is dat bijzonder? Ja. Ik weet het niet. Ik vind het gewoon léúk. Echt zó léuk."

Evelines leven bestaat namelijk uit eten. En tuurlijk: iedereens leven bestaat uit eten, zonder eten leven we niet, maar Evelines leven bestaat 'echt echt écht' uit eten. Ze groeide op in het Chinese Qingtian, in een rijke familie, haar overgrootopa vertrok na de Tweede Wereldoorlog naar Japan, deed daar goede zake en keerde als een rijk man terug.

Eveline heeft heel wat nanny's versleten, er werkten bedienden thuis, ze werd door een chauffeur naar school gebracht. Ze waren de eersten in de stad met een wasmachine en een tv, Eveline kan zich nog herinneren hoe haar klasgenootjes allemaal bij haar kinderprogramma's kwamen kijken. "Dat was in die tijd in het Westen al heel normaal, een eigen tv, maar China liep toen nog heel erg achter."

Chef-kok

Samen met de hele familie, dus ook ooms, tantes, nichtjes, neefjes, opa's, oma's, woonde ze in het grootste huis van de stad. Haar vader was veel weg, hij werkte als chef-kok in het leger, die sneed met militaire precisie en snelheid vlees, 'tak tak tak' – Eveline doet het na met haar hand op de tafel. 'Tak tak tak'.

"De vrouwen in de familie stonden elke dag, zonder uitzondering, uren in de keuken. Dat deel lieten ze niet aan bedienden over. En ik zie ons, met de hele familie, nog zitten. Kletsen, eten, lachen. We aten in een ruimte zo groot als deze" – en terwijl Eveline dat zegt, wijst ze om zich heen. "Er stond een lange tafel en die stond elke avond helemaal vol. Niet met alleen vlees, of alleen vis, zoals ze in Nederland vaak doen, maar én vlees, en vis, en groenten, en fruit."

Ze glimlacht. "In de Chinese cultuur brengt het ongeluk als je een halve kip, of een gehalveerde vis op tafel zet. Alles moet héél zijn, anders valt – zo is het bijgeloof – de familie uit elkaar."

Maar alle hele kippen en varkens ten spijt: de familie viel wel uit elkaar. Een pijnlijke geldkwestie nadat haar rijke overgrootopa overleed (Eveline weet er niet veel meer van) deed haar ouders besluiten om weg te gaan, en ergens helemaal opnieuw te beginnen. Het werd Nederland, Udenhout, om precies te zijn, waar haar ouders in het Chinese restaurant werkten dat Evelines oom en tante al een paar jaar eerder waren begonnen. "We woonden boven het restaurant en ik hielp veel mee."

15 was Eveline toen, al heette ze toen nog Yang, wat zonnestraal betekent in het Chinees, maar iedereen in Nederland dacht dat ze Jan heette. "Dat vond ik zo erg. Ik vertelde dat aan de buurvrouw, en die zei: 'Vind je Eveline geen mooie naam?' Dus het werd Eveline."

Puber

Eveline Wu. Een puber die China miste, die 's avonds huilde om haar familie en vrienden, die niet van naar schoolgaan hield – die daar enkel de Nederlandse taal leerde spreken en in haar eerste jaar in Nederland tien kilo aankwam. Ze lacht: "In China was het helemaal nog niet zo normaal om frisdrank te drinken, en te snoepen. Hier in Nederland was álles voorhanden, dus ja, ik at álles wat los en vastzat."

Ze kon nog geen ei bakken toen ze hier kwam, maar leerde in Nederland de Aziatische keuken pas écht goed kennen. Afwassen, bestellingen inpakken, serveren, maar ook: koken. Het was druk, hectisch, er waren spitstijden waarop je amper kon ademen, het was soms bloedheet in die dampende keuken, als ze het niet goed deed, kreeg ze het te horen – maar het was haar thuis. "Het woordje 'zwaar' ken ik niet."

Echt heel druk

Ze maakte als 18-jarige nog even een tussenstop in de kappersschool, gewoon, om te kijken of dat wat zou zijn, werd daar niet gelukkig, en besloot dat ze een eigen restaurant wilde beginnen. Een jaar later was dat gelukt, in Heerlen, daar was een mooi pand beschikbaar. Ze had zich, samen met haar toenmalige vriend, laten inspireren door de wokcultuur die volop aanwezig was in Azië, maar amper in Nederland.

Ze verfde en verbouwde de hele toko voor zo min mogelijk geld, haar ouders stopten met hun eigen restaurant en stonden in de keuken en bediening, zelf werkte ze 'acht dagen per week', en twee jaar lang was het druk, 'echt heel druk'. Na twee jaar was ze de drukte beu, en ze had geen zin meer om elke dag heen en weer te reizen van Eindhoven, waar ze inmiddels met haar ouders woonde, naar Heerlen, en besloot het wokrestaurant te verkopen.

"Met flinke winst, want het was een goedlopend bedrijf."

Ze vertrok naar Londen, leerde daar in de keukens van de beste chef-koks, kwam terug, kocht van de winst een nieuw restaurant, ging daar – uiteraard – weer met haar ouders boven wonen. En dat was het opstapje naar, ja, dat wat er nu is.

Ze telt op haar vingers, komt uit bij het getal 9, telt nog een keer, komt weer uit bij het getal 9, en slaat dan haar hand voor haar mond. Ze lacht. "Wat erg", zegt ze, "ik ben gewoon een restaurant kwijt."

Stilte.

Een nog langere stilte.

"Echt erg."

Dan: "Oh ja. Ik weet het weer. Leidschendam! Natúúrlijk. Leidschendam."

Verder zijn er restaurants in Rotterdam, Eindhoven, Tilburg (net geopend). "Het is niet dat ik altijd meer wil, het is geen hebzucht, geen bewijsdrang, maar ik heb veel ideeën en onrustig bloed. Het borrelt altijd, een beetje zoals cola. En weet je? Als je personeel ergens een tijdje werkt, willen mensen vaak en graag hogerop. Dan kun je denken: die plekken heb ik niet, maar je kan ook denken: ik begin een nieuw restaurant, zodat ze dáár manager kunnen worden. Zo doe ik dat."

Ze woont inmiddels niet meer boven een restaurant maar heeft een eigen huis, tien minuutjes lopen van dit restaurant vandaan. Er zijn inmiddels twee kinderen – pubers al, een dochter van 17 en een zoon van 15 – en haar ouders wonen altijd nog bij Eveline. Ze werken niet meer, maar helpen in het huishouden, en met (uiteraard) koken, de kinderen.

Messcherp

Eveline heeft een moestuin achter het huis waar 'alles' groeit, van aardbeien tot pinda's tot Chinese aubergines, 'echt geweldig', haar vader is er veel te vinden. En af en toe komt hij nog helpen in haar restaurants, 'hij is de beste messenslijper van Nederland', dus hij gaat dan alle keukens van Eveline af, maakt alle messen weer letterlijk messcherp.

"Met je ouders samenwonen is heel abnormaal in Nederland", zegt ze, "maar in China niet. Ik zou niet zonder ze kunnen. De vader van mijn kinderen en ik zijn uit elkaar, dat was verdrietig maar wijs, en ik heb sinds een paar jaar een nieuwe vriend. Hij heeft het soms over samenwonen. Hij woont alleen… Ik denk niet dat ik mijn ouders alleen kan laten. Ik word al verdrietig bij het idee."

Ze ontmoette haar huidige vriend – 'ja, dat is wel een leuk verhaal' – in dit restaurant, hier. Hij was er eten met een groep vrienden, Eveline was er ook, maakte een praatje, het klikte, wisselde nummers uit, en hij zei op een gegeven moment: 'Volgende week ben ik hier ook, om jou te zien.' "Maar ik dacht dus dat hij bedoelde: volgende week ben ik hier ook weer, met vrienden. Tot ik die week erop een appje van hem kreeg, 'Waar blijf je?' Zat hij dus in zijn eentje hier aan een tafeltje op mij te wachten! Hij had gezegd: 'Ik dacht we spreken op je werk af, want je bent vast heel druk."

Slapen

Iets wat Eveline kan beamen. Ja. Ze is druk. Wat ze fijn zou vinden: een werkdag waar 48 uur in kan. Of een keer lekker uitslapen. "Na eten is uitslapen mijn hobby. Echt. Vraag me op een willekeurige dag wat ik het liefst wil doen, en het is slapen."

Het is moeilijk dat ze niet op tien plaatsen – in tien restaurants, om precies te zijn – tegelijk kan zijn. Wat ze heeft geleerd, en steeds beter leert: de touwtjes uit handen geven. "Ik heb heel lang gedacht: waren er maar tien Evelines. Nu zie ik dat als je de juiste mensen op de juiste plekken zet, en ze opleidt, kansen geeft, je visie met ze deelt, naar ze luistert, met ze in gesprek gaat, ze makkelijk voor Eveline 2, 3, 4, enzovoorts kunnen doorgaan."

Maar begrijp haar niet verkeerd: het is niet dat ze oververmoeid is, ze zegt het nog maar een keer: "Het woordje 'zwaar' ken ik niet. Toen ik zeventien jaar geleden zwanger was, heb ik doorgewerkt totdat ik 'een beetje buikpijn' kreeg, een dag later was daar mijn dochter."

Leren van de besten

Haar kinderen leert ze hard te werken, maar wel te doen wat ze leuk vinden. "Ik zou het héél leuk vinden als ze een van mijn restaurants willen overnemen, maar het hoeft niet." En ja, het is belangrijk om een opleiding te volgen ,maar als íémand aan haar kinderen kan laten zien dat hard werken ook kan lonen, is Eveline het zelf wel. "Ik kook op gevoel, heb mogen leren van de besten door te kijken, en daarna zelf te doen."

Ze won prijzen, onder andere het WK voor de Chinese keuken, voor haar toetje, met hazelnoot en fruit. Ze is bezig met een kookboek uitbrengen waarin ze de lezer makkelijke Aziatische gerechten voor gaat schotelen. Ze is druk met de opnames voor het tweede seizoen van 24 Kitchen, kookt daarvoor met bekende sterren, 'kijk, Humberto Tan, Theo Maassen', ze laat ze allemaal zien op haar telefoon, 'echt heel leuk om te doen', maar al snel zijn er alleen nog maar foto's te zien van haar 'nieuwe baby', een pup – een pomsky, kruising tussen een pomeriaan en een husky. Hij moet nog zindelijk worden gemaakt, misschien wel de grootste uitdaging voor de komende weken, lacht ze.

Ondertussen verschijnt er een oproep op haar beeldscherm. "Deze moet ik even nemen, de trombosedienst."

"Ja, hallo met Eveline? Ja? Ja. Ah. Ja. Dat dacht ik al. Dus vandaag één tablet per dag. En morgen twee. Oké. Is goed. Dankjewel! Dag!"

Ze hangt op. Zucht. "Voor mijn moeder. Ze zijn nog niet héél oud, maar ja, worden wel ouder."

Benauwend

Soms heeft het iets benauwends, beklemmends, om zoveel verantwoordelijkheid te hebben – meer dan 200 man personeel, twee kinderen onderhouden als alleenstaande moeder, twee honden, een nieuwe liefde die ook een beetje aandacht wil, haar ouders helpen, restaurants kopen en soms ook verkopen. Maar haar schouders zijn dan wel rank, grapt ze: ze kunnen een boel aan. "Niet klagen, niet nadenken. Dat deden mijn ouders ook niet toen ze in Nederland dag en nacht in hun eigen restaurant werkten. Dus ik nu ook niet."

Wel hoopt ze ooit – als ze hardop mag dagdromen – terug te gaan naar één restaurant. En daar dan zó goed te koken dat de Michelinsterren voor het oprapen liggen. "Nu zou ik dat nog niet willen, dat is ook lastig, met zó veel restaurants, het is nu het belangrijkste dat gasten zich thuisvoelen, dat er geen pannen door de keuken worden gesmeten, dat het eten lekker is."

Maar ooit, ja, ooit, verkoopt ze de boel misschien wel. Zodat er nog maar één restaurant is. Met één lange tafel. Vol met schalen vol vlees, groente, vis. Zoals het ooit was.

Zondaginterview

Elke zondag publiceren we een interview in tekst en foto's van iemand die iets bijzonders doet of heeft meegemaakt. Dat kan een ingrijpende gebeurtenis zijn waar hij of zij bewonderenswaardig mee omgaat. De zondaginterviews hebben gemeen dat het verhaal van grote invloed is op het leven van de geïnterviewde.

Ben of ken jij iemand die geschikt zou zijn voor een zondaginterview? Laat het ons weten via dit mailadres:zondaginterview@rtl.nl

Leeshierde eerdere zondaginterviews.